Mijn pennenvriend op death row
voegde bij zijn jongste brief een oproep aan vrouwen van boven de dertig, om
met hem te corresponderen. Totnogtoe had hij genoeg aan de briefwisseling met
mij, met Andrea, Kate, Joan, Lydia en Helen. Maar nu wil Rickey -‘ergens in de
vijftig’- de actieradius van zijn pen en hart verruimen.
Hij houdt van reizen, picknicken en stranden. Ook voelt hij veel voor
Kim Clijsters, Serena Williams en zijn president. Hij wil al schrijvend
kennismaken met sterke, onafhankelijke en intelligente vrouwen met een open
geest en een goed hart. Ladies die in
staat zijn om hem te beoordelen op wie hij is en niet wie hij wás. Word jij die
gedroomde pen en dat ideale hart? Dan verzekert Rickey je Gods zegen en in zijn
bladzijden een meervoud aan briefwarmte, levenswijsheid en hugs.
Even praktisch nu. Wie Rickey –Afro-Amerikaan en lonely- wil schrijven, bezorg ik het adres. Al bedenk ik nu plots, lezeressen,
waarom zou u het tot in Miami zoeken? Natuurlijk ben ik al blij met uw reacties
op mijn blogstukjes van achter de tralies van mijn dagelijkse bestaan. Ik houd
niet van Kim, noch van Serena, maar bijvoorbeeld wel van Venus en haar
president. En lonely? Ja, dat ben ik
ook wel eens, ergens in de vijftig.
Waarom schrijft u dus niet gewoon naar mij? Ik die met een blanco
strafblad houd van reizen, picknicks en stranden? Mijn pennenvriend verwoordt
het zo mooi: ‘You will get to know a good
man and a wonderful friend.’ Het
bespaart u hele epistels in het Engels, een zoektocht naar een briefomslag, het
kleven van een half vel postzegels naar de USA. Waarna uw warmte en interesse tien
dagen onderweg zijn naar een ingewikkeld adres in Florida. Rickey’s antwoord doet
er daarna minstens zo lang over, nadat hij Andrea, Kate, Joan, Lydia, Helen en
mij heeft geschreven.
Denk dus eerst goed na. Ik zal uw respons discreet behandelen. Een
stapeltje voor Miami, en eentje voor mij. Nu al een big hug van ons beide.
