Brazzaville, 18 februari 1998.
‘Rijden!’ beveelt de luitenant.
Miguels ogen vragen om vergeving aan de lijken die over honderden meters vóór hem verspreid liggen op de avenue Lumumba. Dan start hij de wagen opnieuw. De herinnering aan de komende ogenblikken zullen voor altijd als vuil aan hem kleven. Net als de zure zweetgeur van deze militair.
Een halfuur geleden hield het bataljon halt voor zijn huis. Op zoek naar huurlingen, drank, geld. Nog goed dat hij alleen leeft, zonder vrouw.
Hij wil net zijn lege huis verlaten, als ze de achterdeur openschoppen. ‘Neen, niets, echt. Ik woon hier niet meer,’ stottert hij verward. Terwijl zijn mannen de kamers doorzoeken, ploft de luitenant wijdbeens in een zetel. Hij laat zijn hoofd achterover rusten en fixeert enkele seconden de zoldering. Dan veert hij recht : ‘Luister, …’ Verbijsterd hoort Miguel de man van om en bij de vijfentwintig uitleggen dat hij een leesbril nodig heeft. Of hij soms een blanke kent die hem dat kan bezorgen? In spannende ogenblikken als deze mag er niets verkeerd lopen. Als roofdieren schatten ze met hun blikken elkaars overlevingskansen in. Miguel glimlacht zenuwachtig: ‘Mijn broer woont hier drie woonblokken verder, hij zou…’ ‘Kom, we gaan er naartoe.’ De luitenant klapt in de handen, als voor een stadsspel.
Miguel kruipt achter het stuur van zijn witte Toyota pick-up met de luitenant naast zich. Vier blauwe uniformen klauteren in de laadbak. Pas als hij de rode, halfopen staande poort doorrijdt, ziet hij een kind in een plas bloed op de rand van de laan liggen. Enkele meters verderop een man met een gapende hoofdwonde. Nog verder op het zinderende asfalt vrouwen in panen, als neergegooide vlaggen. Hij remt, kijkt wanhopig in de zonnebril van de luitenant en legt de motor stil. Hij laat het stuur los, wijst met zijn handen ontdaan voor zich uit: ‘Ik kan toch niet …’
‘Rijden!’
Voor hem eindigen hier zeventien jaar Afrika. Op zoek naar een leesbril.
‘Rijden!’ beveelt de luitenant.
Miguels ogen vragen om vergeving aan de lijken die over honderden meters vóór hem verspreid liggen op de avenue Lumumba. Dan start hij de wagen opnieuw. De herinnering aan de komende ogenblikken zullen voor altijd als vuil aan hem kleven. Net als de zure zweetgeur van deze militair.
Een halfuur geleden hield het bataljon halt voor zijn huis. Op zoek naar huurlingen, drank, geld. Nog goed dat hij alleen leeft, zonder vrouw.
Hij wil net zijn lege huis verlaten, als ze de achterdeur openschoppen. ‘Neen, niets, echt. Ik woon hier niet meer,’ stottert hij verward. Terwijl zijn mannen de kamers doorzoeken, ploft de luitenant wijdbeens in een zetel. Hij laat zijn hoofd achterover rusten en fixeert enkele seconden de zoldering. Dan veert hij recht : ‘Luister, …’ Verbijsterd hoort Miguel de man van om en bij de vijfentwintig uitleggen dat hij een leesbril nodig heeft. Of hij soms een blanke kent die hem dat kan bezorgen? In spannende ogenblikken als deze mag er niets verkeerd lopen. Als roofdieren schatten ze met hun blikken elkaars overlevingskansen in. Miguel glimlacht zenuwachtig: ‘Mijn broer woont hier drie woonblokken verder, hij zou…’ ‘Kom, we gaan er naartoe.’ De luitenant klapt in de handen, als voor een stadsspel.
Miguel kruipt achter het stuur van zijn witte Toyota pick-up met de luitenant naast zich. Vier blauwe uniformen klauteren in de laadbak. Pas als hij de rode, halfopen staande poort doorrijdt, ziet hij een kind in een plas bloed op de rand van de laan liggen. Enkele meters verderop een man met een gapende hoofdwonde. Nog verder op het zinderende asfalt vrouwen in panen, als neergegooide vlaggen. Hij remt, kijkt wanhopig in de zonnebril van de luitenant en legt de motor stil. Hij laat het stuur los, wijst met zijn handen ontdaan voor zich uit: ‘Ik kan toch niet …’
‘Rijden!’
Voor hem eindigen hier zeventien jaar Afrika. Op zoek naar een leesbril.
