Op reis

In Parijs het vliegtuig niet op gemogen. Teruggestuurd naar Brussel om een visum. Ik trein terug naar huis, terwijl wie mij deze morgen uitzwaaide en wie mij vanavond verwacht mij op reis waant. Als krijg ik een dag vrij in niemandsland. Om in Brussel-Zuid een vrouw op het allerlaatste nippertje het juiste spoor te wijzen voor haar trein naar Mons. Om een andere, jonge vrouw, bewusteloos te zien liggen bij de ingang van een parfumzaak. Met een veiligheidsagent als haar engelbewaarder van dienst. Om in de trein van Mechelen naar Antwerpen een bericht te zien rollen over het scherm boven de schuifdeur: 'Volgende halte Kortrijk'. Ik kijk verbaasd naar het Pools uitziende meisje aan het raam, maar zij is er zo te zien heel gerust in. Zelfs als we in Berchem aankomen met de boodschap: 'Station Kortrijk' breit ze rustig verder. Het is soms gemakkelijk om van Warschau te zijn.

Na aankomst in het station waar ik vanmorgen om half zes vertrok, heb ik de tijd om de jongste dochter van school af te halen. Even is ze verbaasd -'Pappie?'- om dan te kwinkeleren over juf en vriendinnen. Boven het stationsplein vliegt een rode ballon snel en stijl de lucht in. Over onze straat gakkert een lange waaier ganzen. Net een gedachtestreep bij deze dag.

Wanneer Air France de landing op Madagascar inzet, vergader ik met de wereldwinkel op de eerste verdieping van een café. Anderhalf uur noteer ik het gesprek over de winkel, de aanstaande geschenkenbeurs, de te vernieuwen etalage en de streepjes voor enkele gini’s, palmpjes en watertjes. Halfweg de vergadering vliegt de deur van het zaaltje open. De jongste dochter -'Pappie' terug, iets zachter nu- is op de terugweg van de vioolles naar huis en overrompelt mij met een avondzoen.

Wanneer een uurtje later de eerste stoelen achteruit schuiven en de vergadering afgelopen is, vraagt de voorzitter mij opeens: 'Moest jij niet op reis vandaag?'